Mad.

Moja złość ogranicza się teraz tylko do mojego pokoju.
Stąd nie ma powrotu. Stąd ona nie wypłynie. Nie wypłynie ona z pomiędzy ram okiennych, z resztek niedomalowanych futryn drzwi, spod sprężynowego przeblakłego łóżka.
 Ja ją duszę w sobie. Rozdziera mnie od środka, ale nie potrafi się przedrzeć. Jestem silny.
 Musze w to wierzyć. Tylko niekiedy wypełznie na zewnątrz, moimi martwymi wargami, czerwonymi oczami, lub zimnym nosem. Wtedy jest już za późno.
 Atakuje ona wszystko, jak stado hien, które wygłodniałe czekały tygodniami na afrykańskie antylopy. Lubię ją. Pomaga mi, tylko szkoda, że nie rozmawia ona ze mną, nie pyta się mnie o zdanie, czy chcę, czy nie.
Ona jest jak kot, robi co chce, i kiedy chce. Tak ją lubię, że aż nienawidzę.
Ale to nie ja jestem zły. To świat.
-ukradzione.

|***|

Przecież jest wszystko okej. 

Przecież jem.

Przecież moje ciało nie ma ran.
Przecież nie jestem inteligentny.

Przecież nie pojmuję wszystkiego.

Przecież nie mam uczuć.

Przecież nie potrafię kochać.

Przecież dobrze siebie znam.
Przecież nie muszę brać leków.

Przecież w nocy śpię.
Przecież nie czytam wierszy.
Przecież nie utożsamiam się z bohaterami książek.

Przecież nie palę.

Przecież nie piję.

Przecież nie biorę narkotyków.

Przecież nie mam przyjaciół.
Przecież nie szukam zbrodni w sobie samym.

Przecież rodzina mnie zostawiła.

Przecież nie mam bloga.
Przecież nie mam znajomych.

Przecież chodzę do szkoły.

Przecież jestem taki zabawny.
Przecież wszyscy mnie lubią.
Przecież nie jestem samotny.

Przeciwieństwa.