Mood: plastic bag

Fakt, że jestem paranoikiem, nie oznacza jeszcze, że cały świat nie sprzymierzył się przeciwko mnie.

Umieram ja. Umiera moje ciało. Z dnia na dzień słabsze.
Bolą mnie oczy, bolą mnie nogi, boli mnie dusza, bolisz mnie ty.
Wyjdź ze mnie. Weź wyjdź, kurwa i mnie wylecz.
Wylecz z Ciebie.

Tak często zapominam o oddechu.
Zapominam, że muszę żyć.
Muszę?
....

Leżąc na podłodze chłonę jej smak, jej zapach, jej przestrzeń.
Porównuję rzeczy. Do mnie, do ciebie, do nas, do nich. Do niego,do niej.
Jeśli jesteś głupiutki jak wiewiórki, które zakopują orzeszki inie mogą ich potem znaleźć.
Zawsze mnie rozśmieszasz jak odmóżdżające bajki na CN.
Jesteś moim łokciem, jedyne prawdziwe oparcie.
Jesteśmy wolni, a jednak nadal uwięzieni.
Głupio siedzę i porównuję Ciebie, nas, was...

Tak tęskno mi do przeszłości. Tak bardzo lubię teraźniejszość.
tusz, krew, kawa i papierosy.
Wokół tego kręcił się mój mały świat.
Tęskno mi i coraz bardziej się oddalam. Robię więcej kroków jednocześnie. Prześcigam sam siebie.
Posuwam się w przyszłość.
Tyle zadanych pytań i żadnej odpowiedzi.
A ja cierpię.
Cichutko, w sobie, bardzo cierpię.

Moja dusza wydrapuje w ścianach ciała przejście, cicho jęcząc.
Słyszę ją? Nie. To znowu ja. To znowu wy.
Oni są nadal.
Oni są wszędzie.

Tak. Ja umieram. Definitywnie przegrałem grę o milion. Straciłem to co mogłem zyskać.
Zła strategia?
Co ja zrobiłem źle...
A może jednak nic nie zrobiłem i w tym problem?

-Nikt nie chce słuchać Twojego cichego wołania psycholu. Ze świeczką szukać wsparcia w ludziach. Umieraj w samotności.  

Przepraszam. Nie chcę być sobą. To już nie działa.